![]() |
|
||||
![]() |
![]() |
![]() |
||||||||||
خوانندگان گرامی! شما می توانید نظرات خود درباره این مقاله را برای ما ارسال کنید، بهترین و جالب ترین نظرات همه روزه در بخش نامه های شما منتشر می شوند. برای نوشتن نظرات خود اینجا کلیک کنید محتوای مطالب منتشره می تواند مغایر با مواضع «ریا نووستی» باشد استفاده از مطالب خبرگزاری «ریا نووستی» تنها با ذکر منبع مجاز است "فئودور لوکیانوف"، ویژه خبرگزاری «ریانووستی» روسیه/ یکی از موضوعات مطرح سالی که رو به اتمام است مباحث زیاد در این زمینه است که آیا روسیه می تواند و یا اینکه لازم اس عضو ناتو شود یا خیر. در برخی از نشریات غربی مقالاتی مربوط به کارشناسان معتبر و یا سیاستمداران اسبق در خصوص تمایل به چنین سناریویی به چشم می خورد. در چارچوب گروه به اصلاح "ریش سفیدان" در راس "مادلن اولبرایت" وزیر امور خارجه سابق آمریکا توصیه هایی جهت نظریه استراتژیکی جدید پیمان آتلانتیک شمالی آماده شد و مباحث پیرامون دعوت از روسیه به طور جدی برگزار گردید اما در عمل در بیانیه نهایی این ایده منعکس نشد. بعد از اجلاس لیسبون که در جوی نسبتا مساعد برگزار شد، دو نفر از مسئولین، عضویت روسیه در پیمان آتلانتیک شمالی را امکان پذیر دانستند: "ولادیمیر سورکوف" معاون رییس دفتر ریاست جمهوری روسیه و "الکساندر کرامارنکو" مدیر اداره طرح و برنامه سیاست خارجی وزارت امور خارجه روسیه. خود مباحث پرامون قرابت سازمانی روسیه و ناتو نشان می دهد که چطور همه چیز تغییر کرده است. ناتو به طور مسلم دوران خود را پشت سر گذاشته و وظیفه جدیدی برای آینده آن دیده نمی شود. از این ساختار نظامی-سیاسی "ژاندارم جهانی" بوجود نیامد و اگر به محدوده مسئولیت اولیه آن یعنی اروپا باز گردیم می توان گفت که در آن مشکل خاصی در زمینه امنیتی بوجود نیامده است به غیر از حل نهایی مسئله روابط با مسکو. حل این مسئله که در روند آن بدون تردید باید درک همگرایی جدید از هر دو طرف بوجود آید، می توان به مفهوم وجودی ناتو بعنوان سازمان منطقه ای کمک کند. روسیه نیز به تدریج از مفهوم اینکه ناتو تهدیدی اصلی بشمار می رود، دوری می گزیند. روابط روسیه با ناتو -پژواک طولانی گذشته است که هنوز معلوم نیست که چه مدت دیگر طول بکشد. اما با گذشت زمان این انعکاس صدا بیش از گذشته با اصوات دنیای امروزی ناهمگونی نشان می دهد. حال آنها از بخش دیگری از کره زمین بگوش می رسند: از آسیا. خط اصلی تنش ها - خط آمریکا-چین است که به طور ناخواسته بدان جهت سوق پیدا می کند و این مسئله با آنکه هنوز محقق نشده اما احتمال آن روز به روز بیشتر می شود. برای روسیه توسعه اوضاع در آن منطقه در اصل ماهیت سرنوشت سازی دارد چرا که دورنمای تبدیل به "جنس معامله ای" شدن میان پکن و واشنگتن و یا مبدل شدن به جبهه اول یکی از دو کشور در تقابل میان آنها برای مسکو به هیچ وجه قابل قبول نیست. در این منطقه تقریب سازمانی میان روسیه و ناتو دو چیز قابل توجه وجود دارد. اولا، حرکت کشتی روسیه به سمت ساحل سازمان ها و مناطق جغرافیایی که نقش آنها در سطح بین المللی در حال نزول است. دوما، تغییر کیفی روابط با چین چرا که در پکن رمان "روسیه-ناتو" در هر صورت به عنوان دوستی علیه چین بشمار خواهد رفت، حال روسیه هر دلیلی که می خواهد بیاورد. به نوعی می توان گفت که چین در شرایطی قرار خواهد گرفت که چندی پیش روسیه قرارداشت بعبارت دیگر وضعیتی که مسکو در گرماگرم احتمال الحاق اوکراین به ناتو قرار داشت. چه بسا سپر ضد موشکی مشترکی که در اجلاس اخیر به آن اشاره شد به طور بالقوه و از نظر ساختاری علیه چین خواهد بود. فقط در صورتی می توان ریسک تنش شدید در روابط سیاسی با همسایه ای قدرتمند که امواج تاثیر جهانی آن روز به روز خروشان تر می شود را به جان خرید که سرمایه ای عظیم در دوردست در انتظارت باشد. اما در عین حال تصور این شرایط غیر قابل هضم خواهد بود که پیمان آتلانتیک شمالی جهت تضمین امنیت مرزهای شرقی و جنوبی روسیه اعلام آمادگی نماید. در کل روسیه در صورت الحاق ژئوپلیتیکی به ناتو باید نقش حامی و تامین کننده امنیت را ایفا کند، همان نقشی را که امروزه آمریکا برای متفقان خویش بازی می کند، نه نقش مورد حمایت واقع شده. در حال حاضر با در نظر گرفتن دیدگاه برخی از اعضای جدید ناتو نسبت به روسیه این مسئله کاملا غیر منطقی و ناباورانه به نظر می رسد اما طی 20 سال اخیر ما شاهد آن بودیم که چه اتفاقی غیر منتظره ای در جهان رخ می دهد. اگر مسئله عضویت روسیه در ناتو به طور حقیقی ده سال یا 15 سال پیش مطرح می شد، مفهوم آن کاملا متفاوت بود. پیمان آتلانتیک شمالی در آن زمان در زمینه امنیتی نقش بلا منازعه ای را ایفا می کرد و روسیه برای محدودیت خود آمادگی داشت و چین نیز عاملی تعیین کننده شناخته نمی شد. اما در آن زمان هیچکس به جدیت در این موضوع تامل نکرده بود و امروز وقایع کاملا جدیدی رخ داده است. رفع رقابت روسیه با ناتو که از بسیاری جهات جنبه ظاهری دارد ضروری است اما پیش از هر چیز برای آنکه از هدر دادن وقت و نیرو برای مناقشه ای که مربوط به قرن گذشته است، جلوگیری شود. این مسئله می تواند به پیشرفت و رشد اقتصادی کمک کند چرا که تردیدهای بیش از حد را به خاطر روابط تجاری از بین می برد. اما همین مسئله عملا به مسائل واقعی امنیتی در قرن بیست ویکم به هیچ وجه ارتباطی ندارد و آنها را باید در اشکال دیگری بررسی کرد، پیش از هر چیز در مثلث روسیه-چین-ایالات متحده آمریکا. خبرگزاری «ریا نووستی» روسیه، 24 آذرماه اخبار مرتبط
|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
برخی از مطالب به افراد کمتر از 18 سال توصیه نمی شود
|