![]() |
|
||||
![]() |
![]() |
![]() |
||||||||||
"ماریا آپاکووا"، مفسر سیاسی خبرگزاری «نووستی» / فهرست کشورهایی که آماده برسمیت شناختن استقلال کوزوو هستند، به تدریج افزایش می یابد. اما بسیاری از جمله کشورهای عربی و اسلامی، علیرغم این که واشنگتن آنان را به بروز همبستگی با مسلمانان کوزوو سوق می دهد، در این تردید دارند. "نیکلاس برنس" معاون وزیر خارجه آمریکا در امور سیاسی، طی کنفرانس مطبوعاتی خود از برسمیت شناختن استقلال کوزوو از سوی سازمان کنفرانس اسلامی استقبال کرد. اما رسانه های غربی، از جمله آمریکایی، نگران این هستند که یک منطقه خودمختار اسلامی در قلب اروپا بوجود بیاید. اما در حال حاضر مبرم ترین مسئله این است که آیا کوزوو الگویی برای سایر مناطق خواهد شد یا خیر. و دقیقاً همین نیز دلیل عدم قطعیت بسیاری از جمله کشورهای اسلامی برای برسمیت شناختن استقلال کوزوو است. عامل همبستگی اسلامی که آمریکا روی ان حساب می کرد، فعلاً کارآیی نداشته است. در بین کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی که در همان روزهای اول استقلال کوزوو را اعلام کردند، ترکیه، افغانستان و سنگال دیده می شوند. سه کشور از تقریباً 60 کشور عضو این سازمان. باقی منتظر هستند و این در درجه اول بخاطر تهدید بالقوه شکاف در داخل کشور و بی ثبات شدن اوضاع در کشورهای همسایه است. چند منطقع بالقوه خطرناک عبارتند از: ایران با مناطق کردنشین و آذربایجان نشین آن، مراکش با مشکل صحرای غربی و جوامع بزرگ شیعه در خاک سلطنت های خلیج فارس. در بحرین مردم شیعه حدود 75% از جمعیت را تشکیل می دهند، در عربستان سعودی حدود 15%، در قطر 11% و در امارات متحده عربی 17%. این در حالیست که روابط بین این جوامع و حکومت مرکزی چندان ساده نیست. اوضاع در سوریه نیز می تواند خطرناک شود. تنها کافی است که حکومت مرکزی ضعف نشان دهد، و همان موقع مناقشات بین ملیتی و مذهبی به سطح می آیند. هرچند که بطور قطع وضعیت در سوریه با آنچیزی که در لبنان و عراق رخ می دهد، فاصله بسیاری دارد. اما فعلاً هیچ کس در مناطق یاد شده تصمیم نگرفته که با صدای بلند اعلام کند که قصد دارد از الگوی کوزوو پیروی کند. خطر استقلال کوزوو، در درجه اول در این است که تصمیم در این باره بدون قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد تصویب شد و تنها بلطف حمایت آمریکا و برخی کشورهای اروپایی. یعنی اتحاد سیاسی پیروز شد و نه حقوق بین الملل. همه چیز بستگی بدین دارد که چه چیزی به نفع آمریکاست. آنانی که بالقوه می توانند راه کوزوو را طی کنند و آنانی که نگران چنین توسعه ای در خاک کشورهای خود هستند نیز درصدد درک همین هستند. بی دلیل نبود که در اولین روزها پس از اعلام استقلال کوزوو، کردها به علاقمندان به پیروی از این الگو پیوستند. مسئله کردها، یکی از شبیه ترین مسائل به کوزوو است. اما وضعیت نیروهای سیاسی به نفع کردها نیست. خاک اصلی اقامت آنها در چهار کشور ترکیه، عراق، ایران و سوریه است. و واشنگتن هرچقدر هم که بخواهد به دمشق و تهران ضربه بزند، نمی تواند منافع آنکارا، شریک و متفق قدیم خود، را در نظر نگیرد. بویژه که آمریکایی ها مزاحم عملیات نظامی ترکیه علیه جدایی خواهان کرد نمی شوند. در رابطه با کردهای عراق نیز باید گفت که آنان خود محتاج حمایت آمریکا هستند که امنیت را تضمین می کند و همچنین کمک های نه چندان اندکی از نظر سیاسی و اقتصادی ارائه می دهد. دقیقاً به همین دلیل کردها شتابی برای پیروی از الگوی آلبان ها در کوزوو ندارند و آنکارا نیز به جرئت استقلال کوزوو را اعلام کرد. بر خلاف کردها، فلسطینیان سکوت نکردند. یکی از مشاورین "محمود عباس" رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، اعلام کرد که اگر دیالوگ با اسرائیل نتایج مطلوب را به همراه نداشته باشد، فلسطینان می توانند از الگوی کوزوو پیروی کرده و بطور یکجانبه ایجاد کشور خود را اعلام کنند. البته این بلافاصله از سوی سایر سیاستمداران بلند پایه فلسطین، از جمله عباس که خواستار ادامه مذاکرات است، تکذیب شد. فعلاً بیشتر دولت ها به این محاسبه ادامه می دهد که چه چیزی برای آنان گرانتر تمام می شود: برسمیت شناختن استقلال کوزوو و یا حفظ بی طرفی. |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
برخی از مطالب به افراد کمتر از 18 سال توصیه نمی شود
|