![]() |
|
||||
![]() |
![]() |
![]() |
||||||||||
خوانندگان گرامی! شما می توانید نظرات خود درباره این مقاله را برای ما ارسال کنید، بهترین و جالب ترین نظرات آخر هفته در سایت درج خواهند شد. برای نوشتن نظرات خود اینجا کلیک کنید نظرات نویسندگان مقالات در روزنامه ها ممکن است مغایر با موضع خبرگزاری «نووستی» باشد استفاده از مطالب خبرگزاری «نووستی» تنها با ذکر منبع مجاز است چهل سال پیش در چنین روزی یعنی اول جولای سال 1968 در ژنو پیمان منع گسترش سلاح هسته ای (NPT) به امضا رسید. این پیمان افزایش تولید سلاح هسته ای در جهان را ممنوع ساخت. در آن زمان 62 کشور این پیمان را امضا کردند و از آن زمان تاکنون تعداد آنها بیش از سه برابر شده است. جنگ جهانی دوم به طور ناگهانی تناسب نیروها را در جهان بر هم زد. انگلستان و فرانسه پیروزی معنوی را جشن گرفتند، شوروی سابق از کشوری منزوی به کشوری پیروز مبدل شد و ایالات متحده قدرت سلاح جدیدی که در هیروشیما و ناکازاکی امتحان کرد را به رخ جهانیان کشید. بعد از آن دوران جنگ سرد ، آزمایشات اتمی و بحران کارائیب پیش آمد که بشر را در آستانه فاجعه هسته ای قرار داد. در این دوران سخت سند مهمی تنظیم شد که احتمالا یکی از نادرترین آنها در تاریخ بشریت محسوب خواهد شد. این سند جهان را به دو قسمت تقسیم کرد. کشورهای غیر هسته ای و قدرت های صاحب سلاح هسته ای. شوروی سابق، آمریکا، انگلستان، فرانسه و چین در آن زمان به دسته دوم تعلق گرفتند. مولفان این سند قصد داشتند که رژیم منع اشاعه مانعی بر سر راه افزایش تسلیحات اتمی باشد. بر اساس قرارداد استفاده و انتقال سلاح هسته ای ممنوع و حق استفاده از انرژی اتمی صلح آمیز برای کشورها در نظر گرفته شد. نظارت بر این امر بر عهده آژانس بین المللی انرژی اتمی که چد سال قبل از آن تاسیس شده بود، نهاده شد. اما به زودی کارشناسان با یک سری از مسائل برخورد کردند که تاکنون حل نشده است. اولا کشورهای هسته ای در عمل به مراتب بیشتر از آن بودند که در این قرارداد از آنها نام برده شده است. کشورهای هند و پاکستان متعاقبا برخورداری از سلاح هسته ای را اعلام کردند. اسراییل چنین اعلامیه ای منتشر نکرد اما بعد از جریان "موردخای وانونو" مهندس هسته ای اسراییل بر کسی پوشیده نماند که اسراییل نیز از این تسلیحات برخوردار است. این کشورها تاکنون به پیمان منع گسترش سلاح هسته ای (NPT) ملحق نشده اند. چهارمین کشور غیر رسمی باشگاه هسته ای کره شمالی است. پیونگ یانگ دوباره از پیمان مذکور خارج شد و تاکنون هم قصد بازگشت به آن را ندارد. ایران نیز تحت تردیدهای شدید نقض این پیمان قراردارد و علیه این کشور تحریمات بین المللی اتخاذ شده است. البته موارد استثنای مثبتی هم وجود دارد. قبل از هر چیز می توان به ژاپن و آلمان اشاره کرد که چتر هسته ای غربیه یعنی آمریکایی را ترجیح دادند. کره جنوبی و تایوان هم از برنامه های هسته ای خودداری نمودند و بالاخره در سال های 80 قرن گذشته آفریقای جنوبی هم برنامه هسته ای خود را برچید و کلاهک های هسته ای خود را نابود ساخت. در عین حال بنا به ارزیابی های محمد البرادعی رییس آژانس بین المللی انرژی اتمی تا امروز تقریبا صد کشور توانایی تولید بمب هسته ای را داشته اند. اما تهدید بسیار جدی تروریسم است. اگر سازمان های افراطی به تجهیزات لازم برای تولید سلاح اتمی دسترسی پیدا کنند، این مسئله به طور بنیادی اوضاع در زمینه امنیتی را تغییر خواهد داد. در ضمن زمینه هایی نیز برای این مسئله وجود دارد. هنوز کسی نتوانسته از "تجارت مرگ بار" در بازار سیاه جهان جلوگیری کند. احتمالا این امر امکان پذیر بود اگر کشورهای ابرقدرت برای خلاص شدن از شر سلاح اتمی تلاش می کردند و با این کار به الگویی برای دیگر کشورها مبدل می گشتند. اما طی 40 سال در این راستا فقط گام های ناچیزی برداشته شده است. "شبکه تلویزیونی وستی"، خبرگزاری «نووستی»، 11 تیرماه
|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
برخی از مطالب به افراد کمتر از 18 سال توصیه نمی شود
|