10:52
25/12/1392
make as homepage  add to favourites
Rambler's Top100

اولین نیروگاه اتمی ایران: گذر از لبه تیغ- متن کامل

10:11 | 1389 / 06 / 03

 

خوانندگان گرامی!

شما می توانید نظرات خود درباره این مقاله را برای ما ارسال کنید، بهترین و جالب ترین نظرات همه روزه در بخش نامه های شما منتشر می شوند.

برای نوشتن نظرات خود  اینجا کلیک کنید

محتوای مطالب منتشره می تواند مغایر با مواضع «ریا نووستی» باشد

استفاده از مطالب خبرگزاری «ریا نووستی» تنها با ذکر منبع مجاز است

"کنستانتین باگدانوف" در مقاله ای که برای خبرگزاری «ریا نووستی» نوشت، به آغاز راه اندازی فیزیکی نیروگاه اتمی بوشهر اشاره می کند. به اعتقاد وی، عملیات احداث این نیروگاه در شرایط سیاست خارجی بسیار دشواری به اتمام رسید.

وی در مقاله خود نوشت، در سال های 1990 زمانی که همکاری های اتمی با روسیه آغاز شد، لیبرال ها در راس "علی اکبر هاشمی رفسنجانی" ، یکی از ثروتمندترین الیگارش های ایرانی و رقیب آیت الله "سید علی خامنه ای "رهبر انقلاب اسلامی حکومت می کردند. در برخی از امور رفسنجانی از خط مشی عملگرایانه ای پیروی می کرد که در راستای برچیدن "سیاست های متقابلانه" قبلی بوجود آمده بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و تحکیم تدریجی مواضع ایران در خاور نزدیک و آسیای میانه بود. به رغم برخی از شکست های اقتصادی، این سیاست جلب توجه می کرد و در دوران "محمد خاتمی" رییس جمهور بعدی ادامه پیدا کرد. دقیقا در دوران خاتمی بود که احداث عملی نیروگاه بوشهر آغاز شد.

نگانده در ادامه اشاره می کند، حکومت 15 ساله میانه روها در تهران امیدها را برای دیالوگ مثبت در امور هسته ای و دیگر موضوعات زنده نگه داشته بود به همین خاطر مسکو چه در ترکیب شورای امنیت سازمان ملل متحد و چه کانال ها دیگر کلیه "دسیسه های واشنگتن" علیه ایران را بدون تردید دفع می کرد. اما در سال 2005 اصولگرایان "محمود احمدی نژاد" شهردار وقت تهران و یکی از جوانان جاه طلب را نامزد انتخابات ریاست جمهوری کردند که از ابتدا ادبیات سیاسی ایران را به سمت هیستریک نزدیک کرد. همزمان برنامه هسته ای این کشور نیز تسریع بخشیده شد. موضع ایرانی مسکو نیز از همان زمان دو پهلو شد. زمانی که روشن شد که احمدی نژاد خودکامه عامه پسندگرا در سیاست خود استمرار دارد و جناح اصلاح طلب آریستوکرات ایران فعلا نمی تواند فورا و قاطعانه قد علم کند، عملا مهلت راه اندازی نیروگاه اتمی بوشهر در قالب اتهامات دوجانبه در عدم رعایت شرایط مالی قرارداد، به تعویق انداخته شد.

این نیروگاه به اعتقاد نگارنده مقاله به "چمدانی بی دسته" (که حمل آن سخت و دل کندن از آن مشکل) مبدل شد. این در حالیست که روسیه دائما به تهران و کل جهان اطمینان می داد که نیروگاه اتمی بوشهر بی تردید راه اندازی خواهد شد. موضع رسمی آمریکا در مورد مسئله بوشهر در چارچوب خوشبینی های کلیشه ای وزارت امور خارجه این کشور ابراز می شد که گام های روسیه جهت شکل بخشیدن به برنامه های اتمی ایران را محتاطانه تایید می کرد. اما همزمان در آمریکا نقطه نظر منفی از سوی رسانه های عمومی و کارشناسان شکل گرفت که بر ارتباط میان راه اندازی راکتور اتمی بوشهر با امکان تولید سلاح هسته ای توسط ایران استوار شده بود.

باگدانوف معتقد است که این ادبیات عین حیله گری است. راکتور آب سبک مدل "و و اِ ار" 1000 مگاواتی نمی تواند برای تولید عملی مواد هسته ای تسلیحاتی بکار رود. البته پسماند سوخت راکتور در حدود 0,6% پلوتونیوم 239 دارد که می تواند به طور مشروط برای تولید مهمات هسته ای بکار روند اما جداسازی این ایزوتوپ از ایزوتوپ های دیگر بسیار دشوارست و عملا ارزش نظامی آن را به صفر نزدیک می کند. به غیر از این طبق توافقات بعمل آمده از لحاظ فناوری کنترل سختی برای میله های سوختی تحویل شده از سوی روسیه و بازگشت پسماند سوخت نیز در نظر گرفته شده است. هرگونه تلاش برای جداسازی پلوتونیوم از محل نگهداری پسماندها در نیروگاه و یا خارج سازی میله های سوختی زودتر از موعد مقرر از راکتور فورا معلوم خواهد شد.

باگدانوف در بخش دیگری از مقاله خود تاکید می کند، به جرات می توان گفت که نیروگاه اتمی بوشهر و مرکز غنی سازی اورانیوم در نطنز که به طور بالقوه می توان در آن اورانیوم نظامی تهیه کرد، دو جهت کاملا متفاوت برنامه هسته ای ایران هستند و باید بطور مجزا بررسی شوند. از سوی دیگر این نظریه که روند کنترل شده تحویل سوخت تازه و بازگرداندن پسماند آن ممکن است که بلندپروازی های ایران را فروکش کرده و باعث توقف غنی سازی اورانیوم شود نیز مردود است. چرا که سانتریفیوژهای نطنز صراحتا برای آن ساخته نشده اند که سوخت انرژی هسته ای آینده ایران را تامین کنند.

به اعتقاد نگارنده، تمایل تهران به راکتورهای آب سنگین ساخت داخل نیز در همین راستا بررسی می شود. دورنمای تولید انرژی از آنها کاملا تردید برانگیز است اما در عوض این راکتورهای برای تولید پلوتونیوم نظامی بسیار راحت هستند. به غیر از این، چنین راکتورهایی اجازه می دهند که از کاست های سوختی به طور مستقیم سوء استفاده کرد که به نوبه خود برای کار با بازرسان بین المللی بسیار مناسب می نماید چرا که آنها موظف نیستند همه آنچه را که در مرکز رخ می دهد، مشاهده کنند.

وی می نویسد، برنامه هسته ای ایران بیشتر ماهیت دفاعی داشته و با این مسئله نیز هیچ کاری نمی توان کرد. نظریه (فتوای) آیت الله خمینی (ره) در خصوص مجاز نبودن استفاده از سلاح کشتار جمعی بر اساس مبانی اسلامی فعلا رسما و علنا رد نشده اما در حال حاضر بر روی فرموله بندی آن تلاش هایی انجام می شود. که البته اینجا دیدگاه های رجال لیبرال و اصول گرای ایرانی بر هم منطبق است.

در این شرایط برای روسیه راهی باقی نمانده بود جز اینکه علنا از دولت احمدی نژاد فاصله گیرد. این مسئله نیز در بهار سال 2010  در چارچوب پیشرفت در مذاکرات کاهش تسلیحات تهاجمی با آمریکا صورت گرفت. پس از آن روسیه به قطعنامه 1929 شورای امنیت سازمان ملل متحد رای مثبت داد.

نگانده تصریح می کند، البته محکوم کردن صریح برنامه نظامی هسته ای ایران را باید با تمایل اصولی به ثمر رساندن پروژه نیروگاه اتمی بوشهر مانوس کرد که فقط طرحی تجاری برای "روس اتم" بشمار نمی آید.  مسکو با شکست مقاومت واشنگتن پیامی واضح وصریح می فرستد: روسیه خواستار انتقال قابل کنترل فناوری های انرژی اتمی صلح آمیز به کشورهای ثالث است. روسیه در بوشهر این مطلب را تاکید می کند که آماده احداث راکتورهای آب سبک "صلح آمیز" برای کلیه طرفین ذینفع است.

باگدانوف در جمع بندی مقاله خود تاکید می کند، چنین رفتار دوجانبه ای به ویژه در حاشیه عدم تمایل جامعه برای درک تفاوت در مسائل حساسی مانند ارتباط انرژی اتمی صلح آمیز و نظامی ممکن است که لطمات شدیدی به چهره روسیه وارد آورد. اما اگر روسیه بخواهد از بن بست هسته ای ایران نتایج مثبتی کسب کند گزینه دیگری جز "گذر بر لبه تیغ" ندارد و با این حال استقلال مواضع خود را در بازار انرژی اتمی صلح آمیز جهان مستحکم نماید.

خبرگزاری «ریا نووستی» روسیه، 3 شهریورماه

 


ارسال خبر  بازگشت به صفحه اصلی 
  امکانات
  Рейтинг@Mail.ru   Rambler's Top100  
برخی از مطالب به افراد کمتر از 18 سال توصیه نمی شود