Rambler's Top100
RIA Novosti

طالبان: اخرین لشکرکشی بسوی جنوب

10/04/1391 12:21

خوانندگان گرامی!

شما می توانید نظرات خود درباره این مطلب را برای ما ارسال کنید، بهترین و جالب ترین نظرات همه روزه در بخش نامه های شما منتشر می شوند.

برای نوشتن نظرات خود  اینجا کلیک کنید

محتوای مطالب منتشره می تواند مغایر با مواضع «ریا نووستی» باشد

استفاده از مطالب خبرگزاری «ریا نووستی» با ذکر منبع مجاز است

اندری سیرینکو، کارشناس مرکز مطالعات افغانستان معاصر

پاکستان و روسیه امکانات نو برای مشارکت منطقوی جستجو می کنند. در اواخر ماه جون بازدید رسمی اصف علی زرداری رئیس جمهور پاکستان از مسکو پلان شده بود که موعد ان فقط نسبت بحران حکومتی در اسلام اباد که نسبت استعفای یوسف رضا گیلانی صدراعظم بروز نموده، به تعویق انداخته شد.

اسلام اباد را به فعال ساختن مجدد مناسبات پاکستان - روسیه نه تنها سردی ممتد مناسبات با واشنگتن، بلکه مشکلات سال 2014 وادار می سازد. خروج نیروهای ناتو از افغانستان مقامات پاکستانی را با گروه های کثیر مسلح اسلامگرایان که در هفته های اخیر در شمال پاکستان بصورت محسوس فعال گردیده اند، تنها می ماند.

تهدید از جانب افراد مسلح طالبان پاکستان و گروه های متحد مسلح انها اسلام اباد را تا اندازه ناراحت می سازد و نیروهای امنیتی پاکستان از همینرو در ماه های اینده نزدیگ انجام عملیات بزرگ خاص را علیه انها در وزیرستان جنوبی پلان نموده اند.

برای حکومت پاکستان مشکل طالبان و اسلامگرایان مسلح مخفی همزمان در چند منطقه کشور امروز در درجه اول قرار میگیرد. زیرا تهدید "تهاجم طالبان به جنوب" - اشغال قدرت از طرف اسلامگرایان مسلح در اسلام اباد، به یکی از عواقب خروج نیروهای امریکا و ناتو از منطقه بعد از سال 2014 مبدل گشته میتواند.

ملایان غضبناک به کجا میروند؟

رهبران طالبان فعالیت شان را در صورت که اگر امکان ایجاد خانی خود را در ولایات جنوبی و شرقی (افغانستان) کسب نمایند، به کدام جهت سوق خواهند کرد؟ در کجا و در کدام محل، اولین ضربه «ملایان غصبناک» را بعد از ان میتوان انتظار داشت، وقتیکه انها - در نهایت امر، از نقطه نظر جیوپولیتیکی - بتوانند شبکه لازم برا توسعه طلبی تنظیم کنند؟

اکثریت کارشناسان در روسیه و در کشورهای بعد شوروی اسیای مرکزی هراس دارند که بعد از خروج نیروهای امریکا و ناتو از افغانستان دول که در انسوی سرحد شمالی افغانستان قرار دارند - اربکستان، تاجکستان، ترکمنستان و قرغزستان، به هدف نو طالبان مبدل خواهند گشت. برخی سیاستمداران غربی نیز به این پیشبینی تمایل دارند که طالبان با ایجاد پایگاه نظامی - سیاسی خود در خاک افغانستان، بسوی شمال تلاش خواهند کرد و رژیم های اسیای مرکزی را تهدید خواهند کرد.

ولی سلسله کامل علل وجود دارد که به اساس انها «جهت شمالی» توسعه طلبی طالبان تا به حال کمتر محتمل به نظر میرسد.

اول اینکه در شمال افغانستان تاجکان و ازبکان زندگی میکنند که برای طالبان پشتون تبار بیگانه اند. طوریکه سال های مقاومت موفقانه احمدشاه مسعود «شیر پنجشیر» در برابر طالبان نشان داد، «ملایان غضبناک» حتی در دوران قدرتمندی اعظمی شان نتوانستند ولایات شمالی افغانستان را تحت کنترول خود دراورند.

طی ده سال اخیر تنفر از طالبان در اینجا تضعیف نشده و منابع اقتصادی، سیاسی و نظامی تاجکان، ازبکان و هزاره گان افغانستان بصور قابل ملاحظه افزایش یافته اند. از همینرو در صورت تصرف ولایات جنوبی و شرقی رهبران طالبان افغانستان بلافاصله در منازعه نو سنگین و فاقد دورنما با «ایتلاف نو شمالی» درگیر خواهند شد.

دوم اینکه، در این منازعه مردم «شمال»، به مقایسه اوضاع سال های 90 قرن ХХ، از حمایت وسیع بین المللی برخوردار خواهند بود. به جبهه ضد طالبان در شمال افغانستان دول اسیای مرکزی، امریکا، کشورهای ناتو، روسیه، چین، ایران و هند کمک خواهند کرد.

برای طالبان مقابله با چنین ایتلاف بسیار دشوار خواهد بود. پنهان شدن از نیروی خاص و یا طیارات بی پیلوت سی ای ای در کوه های خود در پشتونستان - این یک جهت قضیه است، ولی پیشبرد عملیات تهاجمی برضد نیروهای ایتلافی در مناطق قومی متخاصم در شمال قندهار و انهم کابل - امر کاملاً جداست. طالبان امروز و در دورنمای قابل پیشبنی برای این کار اماده نمی باشند.

سوم اینکه، بیرون امدن از مغاره ها در سرحد افغانستان - پاکستان به پهنای عملیاتی افغانستان مرکزی و شمالی میتواند به نقطه پایان برای شبکه نظامی طالبان مبدل گردد که، به نوبه خود، به شکست سیاسی جنبش «ملایان غضبناک» منجر خواهد شد.

طالبان در سال های اخیر، باوجود فعالیت های وسیع تروریستی، تا اندازه زیادی به شکل ریزرویشن محلی نظامی - سیاسی وجود داشت که به «خط دیورند» خود را «چسپانده» بودند. ضرورت خروج از این ریزرویشن برای سازمان طالبان به ازمون بسیار جدی مبدل خواهد گشت.

به عباره دیگر، «مسیر شمالی» توسعه طلبی نظامی - سیاسی طالبان بعد از سال 2014 از نقطه نظر تحقق نهایت دشوار، پر خرج از نظر منابع، مشکوک و از نقطه نظر دورنمای سیاسی غیرقابل پیشبینی، محسوب میشود.

ایا طالبان میخواهند صاحب سلاح اتمی شوند؟

تصور میشود که «مسیر جنوبی» - مداخله در پاکستان با دورنمای تصرف شهرهای مهم راولپندی و اسلام اباد، باعث دلچسپی به مراتب بیشتر طالبان میگردد. برای چنین انتخاب یک سلسله دلایل جدی وجود دارند.

اول اینکه، در صورت تهاجم بر پاکستان طالبان پشتون در محیط قومی دوست فعالیت خواهند کرد و بر حمایت رهبران کاملاً وفادار محلی پشتون و سران قومی متکی خواهند بود. این کار به طالبان امکان حل سریع و موثر مشکل منابع انسانی را میسر خواهد ساخت.

دوم اینکه، به مقایسه افغانستان شمالی و مرکزی، جای که مفکوره تندروی اسلامی در سال های اخیر تا اندازه زیادی بی اعتبار شده، در پاکستان برخلاف، این مفکوره ها محبوبیت هرچه بیشتر کسب میکنند.

تبلیغات مذهبی طالبان در پاکستان با لبیک به مراتب وسیعتر و فعالتر، نسبت به شمال افغانستان و یا اسیای مرکزی مواجه خواهد شد. این کار نیز به افزایش سریع تعداد طرفداران طالبان مساعدت خواهد کرد: اذهان عامه در پاکستان، نسبت به افغانستان، تا اندازه زیادی برای چرخش مذهبی اماده می باشند.

سوم اینکه، اشغال قدرت در پاکستان برای طالبان از نقطه نظر سیاسی، نسبت به تصرف قدرت در کابل و یاجنگ نو با «ایتلاف شمال» بسیار مفید می باشد. پاکستان از نقطه نظر نفوس از افغانستان بسیار پیش است. در بین مقامات عالی رتبه نظامی پاکستان، نسبت به افسران نظامی افغانستان که عمده تاً از تاجکان تشکیل شده، مفکوره طالبان طرفداران زیادی دارند.

لذا، در نتیجه مداخله در پاکستان حد مقاومت از طرف تشکیلات نظامی، نسبت به مقاومت در شمال افغانستان، کمتر و تعداد طرفداران انها - در صورت موفقیت اقدامات- به مراتب بیشتر خواهد بود.

چهارم اینکه، در پاکستان شبکه بین المللی که اسلام اباد بتواند جهت مقابله با طالبان حمله کننده بکار برد، وجود ندارد. مقامات پاکستانی بصورت عنعنوی با حضور نیروهای خارجی در خاک خود مخالفت میکنند. این بدان معنی است که در صورت مداخله طالبان اسلام اباد با افراد مسلح جنبش « ملایان غضبناک» در میدان یکه و تنها باقی خواهد ماند.

بالاخره، پنجم اینکه، پاکستان قدرت اتمی است. طالبان در صورت تصرف قدرت در اسلام اباد همزمان چانس مبدل شدن به صاحب سلاح ذروی کسب میکنند. چنین «جایزه» حتی بصورت تقریبی هم تصور شده نمی تواند، اگر رهبران طالبان نیروهای شان را جهت تهاجم به شمال افغانستان و اسیای مرکزی سوق نمایند.

به این ترتیب، تهاجم طالبان به جنوب، بسوی پاکستان، بعد از سال 2014، نسبت «لشکر کشی به شمال»، که امروز از طرف برخی کارشناسان و سیاستمداران پیشبنی میشود، به مراتب محتمل تر به نظر میرسد.

 

خبرگزاری «ریا نووستی» روسیه، 10 سرطان

 

اخبار مرتبط
11:51 23.04.1391 قوماندان طالبان: ما در جنگ پیروز شده نمی توانیم (بخش دوم)
15:57 22.04.1391 قوماندان طالبان: ما در جنگ پیروز شده نمی توانیم (بخش اول)
20:51 09.04.1391 راگوزین: روسیه به خروج نیروهای مسلح ائتلافی از افغانستان علاقمند است
10:16 08.04.1391 چورکین: روسیه خواستار وضاحت در باره عملیات نو ناتو در افغانستان می باشد