![]() |
|
||||
![]() |
![]() |
![]() |
||||||||||
مسکو، "دمیتری کاسیرف"، مفسر سیاسی خبرگزاری «نووستی»/ جواب بسیاری از سئوالات مربوط به انجام آزمایشات هسته ای کره شمالی را باید در حوادث بهار سال 1998 جستجو کرد، زمانی که پاکستان و هند بمب های هسته ای خود را آزمایش کردند. دلیل آنچه که رخ داد بیشتر به خاطر روابط میان آن دو کشور می باشد و هیچ موازاتی با کره شمالی در آن وجود ندارد. هندی ها ادعا می کنند که آنها اول اقدام به آن کردند چرا که فهمیده بودند که در پاکستان قرار است آزمایش هسته ای انجام شود و پاکستان دقیقا خلاف آن را ادعا می کند. اما این مهم نیست. مهم آنست که هیچ راهی برای بازگرداندن زمان به عقب وجود ندارد. هند و پاکستان دارای سلاح هسته ای می باشند. طی چند سال آینده کره شمالی نیز صاحب آنها خواهد شد. چرا که تجربه پاکستان (کشوری غیر ثروتمند) نشان داده که بین اولین آزمایش و تهیه چند کلاهک هسته ای چند سال زمان لازم است. کره شمالی فقیرتر از پاکستان است به همین خاطر قیاس دشوارتر می شود. آزمایشات موشکی اخیر کره شمالی موفقیت خاصی را از خود نشان ندادند. اما مسئله فقط بر سر زمان است. کره شمالی هسته ای خواهد شد و اگر بخواهیم که بلافاصله تمام اخبار ناخوشایند را یکجا اعلام کنیم باید بگوییم که ایران و همچنین برخی از کشورها مانند ژاپن و کره جنوبی به خاطر همسایه هسته ای خویش از لحاظ تئوری می توانند هسته ای شوند. چرا که قوانین کنونی بین المللی امکانات زیادی برای مجازات کشوری که مستقلا بمب اتمی ایجاد کرده در دست ندارد. بنا به رژیم منع گسترش سلاح هسته ای کشوری که این پیمان را داوطلبانه امضا کرده وظیفه دارد که آن (فناوری هسته ای) را به کشور دیگری ارائه ندهد. کشورهای دیگر هم اگر این پیمان را امضا کرده باشند حق دریافت چنین فناوری هایی را ندارند. اما هند این پیمان را امضا نکرده و کره شمالی هم از آن خارج شده بود. در این شرایط کار کاملا مستقل کشوری بر روی برنامه هسته ای خود غیر قابل مجازات است. مسئله دیگر آنست که کشورهای دیگر حق تصمیم گیری دارند که چه تحریماتی را بر علیه کشورهای دیگر اتخاذ کنند اما این باید بر اساس روابط دوجانبه صورت گیرد. بعنوان مثال قطع روابط تجاری، روابط سیاسی و غیره. استفاده از نیروی نظامی در این مورد بدون نظر شورای امنیت سازمان ملل متحد امکان پذیر نیست. همچنین در مورد تحریمات کلی (نه تحریمات دو جانبه) هم نظر شورای امنیت الزامیست. باید خاطر نشان کرد که شورای امنیت قبلا آزمایش هسته ای کره را محکوم کرده بود چرا که از قبل پیونگ یانگ در مورد اجرای آنها دنیا را مطلع کرده بود. در اوایل این هفته شورای امنیت پیشنویس قطعنامه ای را مورد موافقت قرار داد که در آن از کره شمالی دعوت شده بود از آزمایشات هسته ای خود صرفنظر کرده و به مذاکرات "شش جانبه" باز گردد. اما در متن این قطعنامه به فصل هفتم آیین نامه سازمان ملل متحد اشاره ای نشده بود که در آن امکان اتخاذ تحریمات از جمله حملات نظامی در نظر گرفته شده است. پیشنهاد در نظر گرفتن این بند در قطعنامه مذکور از سوی آمریکا مطرح شد که مورد موافقت قرار نگرفت. البته این منطقی است. تمامی تحریمات ممکنه در مورد کره شمالی اعمال شده و بیش از همه پیونگ یانگ خود را از جهان خارج منزوی کرده است. فقط مانده توقف کمک های بشر دوستانه که از سوی کره جنوبی انجام می شود و محاصره کامل حمل و نقل توسط سئول، مسکو و پکن. اما دلیلی به انجام آنها هم نیست. ایجاد فاجعه برای مردم بیگناه کره شمالی نه انسانی و نه عقلانی است. دیگر گزینه ها مانند کشیک کشتی های نظامی در سواحل کره شمالی هم کاملا بی فایده است. در سال های اخیر دیپلماسی جهانی در فکر یافتن راه حلی برای ضعف حقوقی در قوانین بین المللی بود که کره شمالی در حال حاضر نمونه ای از آنست. از دو اصل استفاده شد نان قندی و شلاق: متقاعد کردن به انصراف از ساختن بمب توسط کشوری که قصد ایجاد برنامه هسته ای دارد و یا وادار کردن آن. بعنوان مثال متهم ساختن آنها به آنچه که احتمالا تا آن زمان انجام نداده اند. امروز می توان با اطمینان نتیجه گرفت: در زمینه شلاق آن بیش از حد تلاش شده است. تجربه عراق به رژیم کره شمالی نشان داد که برای این کشور دست یابی به بمب هسته ای حتی به بهای انزوا از جامعه جهانی امن تر از مذاکره با کسانی است که دست از تهدید بر نمی دارند. و حتی شکل مذاکرات شش جانبه که تمامی کشورهای جهان خواستار آن بودند که به طور مستقیم آمریکا به کره شمالی ضمانت های امنیتی دهد هراس پیونگ یانگ را کاهش نداد. در هر حال نباید شلاق ها را در هوا تا این حد تکان می داد و در ضمن نان قندی ها هم باید وزین تر می بودند. این درس هایی است که چندین سال تلاش با کره شمالی به ما می دهند. بدون هیچ تردیدی آمریکا، کره جنوبی، ژاپن، مسکو و پکن بسیار خشمگین شده اند. "ولادیمیر پوتین" که معمولا بسیار خوددار است در دیدار با اعضای هیئت دولت گفت: "روسیه بدون تردید انجام آزمایش هسته ای از سوی کره شمالی را محکوم می کند، چرا که بحث فقط خود کره در کار نیست. موضوع خسارت سنگینی که به رژیم منع گسترش سلاح کشتار جمعی در جهان وارد شده در میان است". در مورد چین نیز باید گفت که این کشور مدت هاست که صبر خود را در برابر پیونگ یانگ از دست داده و حال از واژه "بی شرمانه" بر علیه آن استفاده می کند. باید گفت که فعلا هیچ حرکت عجولانه ای از جمله حمله نظامی یک جانبه حتی برای اینکه نشان داد که عمل پیونگ یانگ بدون جواب نخواهد ماند نباید صورت گیرد. از همه دشوارتر آنست که از این حرکات خودداری نمود. به همین خاطر مسکو به عنوان اولین واکنش رسمی (در سطح سخنگوی وزارت امور خارجه روسیه) نه تنها خواستار آن شد که کره شمالی بلافاصله به رژیم منع گسترش باز گردد بلکه توجه دیگر کشورهای درگیر را به شکیبایی و خودداری جلب نموده است. نتیجه ای که مسلما از این اوضاع باید گرفت آنست که کشورهای قدرتمند جهان باید در آنچه که آنها در قبال منع گسترش سلاح هسته ای در سال های اخیر انجام داده اند تجدید نظری جدی بعمل آورند که منجر به چیزی شده که ما نتیجه آن را مشاهده می کنیم. ضمنا روسیه از طریق کانال های محرمانه و عادی هشدار داده که فشار (بر کره و ایران) روش صحیحی نیست. و یادآوری نموده که نمونه هایی از انصراف داوطلبانه کشورها از موقعیت هسته ای نیز وجود داشته که نه تنها آفریقای جنوبی بلکه اوکراین و قراقستان نمونه های آن می باشند. تجربه این که دیپلماسی مشترک مسکو و واشنگتن توانسته از پس این مسئله بر آید معلوم است و درباره آن خاطرات زیادی هم نوشته می شود. این با شلاق انجام نشد بلکه بسیار باریک تر از آن. اما تجدید نظر در روش های سیاست خارجی مستلزم زمان است. و اینطور که معلوم می شود شبه جزیره کره هم برای همیشه هسته ای خواهد ماند. اخبار مرتبط
|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
برخی از مطالب به افراد کمتر از 18 سال توصیه نمی شود
|